Η ευθυγράμμιση που  έχουμε παρατηρήσει πως υπάρχει στην ερμηνεία και εφαρμογή  της πλούσιας νομολογίας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  σε πρόσφατες αποφάσεις Επαρχιακών Δικαστών είναι ενθαρρυντική.

Στην αγωγή 869/2023   του  Ε.Δ Λεμεσού αντικείμενο αίτησης που είχαμε προωθήσει ήταν οικογενειακή στέγη. Το Δικαστήριο τόνισε πως η απώλεια οικογενειακής στέγης δεν μπορεί να αποζημιωθεί σε χρήμα όπως υποστήριξε η τράπεζα  ενώπιον του Δικαστηρίου. Υπογράμμισε το Δικαστήριο πως αν πωληθεί το σπίτι και κατά την εκδίκαση της αγωγής διαφανεί το βάσιμο των θέσεων των  πελατών μας ως προς το νόμιμα οφειλόμενο ποσό, θα αρκεστούν στο τέλος  μόνο σε αποζημιώσεις, κάτι το οποίο θα συνιστούσε ελλιπές, ανεπαρκές και άδικο μέτρο.

Είναι φυσικά πράγματα αυτονόητα αυτά που έχουν εμπεδωθεί σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες κυρίως σε υποθέσεις Ελβετικού Φράγκου. Στην Κύπρο  όμως δυστυχώς δεν υπάρχει ομοφωνία στις Πρωτόδικες αποφάσεις. Στις τελευταίες όμως 3 περιπτώσεις  που χρειάστηκε να προωθήσουμε αιτήσεις για  αναστολή προγραμματισμένου πλειστηριασμού, υπήρξε κοινή κατεύθυνση στο σκεπτικό και κατάληξη στις αποφάσεις των Επαρχιακών  Δικαστών, πράγμα  που ελπίζουμε να συνεχίσει.

Αξίζει να σημειωθεί πως βάση της αγωγής δεν ήταν  συναλλαγματική ζημιά βάσει δανείου σε ελβετικά φράγκα, αλλά  ήταν υπερχρεώσεις και απουσία έντιμης προσπάθειας για αναδιάρθρωση βάσει της Οδηγίας της Κεντρικής Τράπεζας και Κώδικα Συμπεριφοράς. Το Δικαστήριο απέρριψε τους λόγους ένστασης και με το διάταγμα του εμποδίζεται η τράπεζα από το να προωθήσει διαδικασίες εκποίησης μέχρι την εκδίκαση της αγωγής.